Üç gün evvel Science bülteninde yayımlanan makalede bu tesirin delilleri sunuluyor.
Önceki araştırmalarda farelerin, tavukların, kedilerin ve koyunların genomlarında yer alan antik viral DNA kesimlerinin (içkaynaklı retrovirüsler), bedenin dışından gelen çağdaş virüslerin konak hücrelere girmesini önleyerek bağışıklık sağladığı gösterilmiş. Yeni çalışma laboratuvarda yetiştirilen insan hücreleriyle yütürülse de, içkaynaklı retrovirüslerdeki antiviral tesirin insanlarda da mevcut olabileceğini gösteriyor.
YAN TESİRLER İÇERMEYEN TEDAVİLERİN YOLU AÇILABİLİR
Populer Science Türkiye tarafından yayımlanan araştırmanın detayları önemli zira bundan sonra yürütülecek çalışmalarda doğal bir antiviral protein havuzu ortaya çıkarılabilir ve bu sayede otoimmün yan tesirler içermeyen tedavilerin yolu açılabilir. Çalışma, nitelikleri belirlenmeyen lakin oldukça kapsamlı olabilecek bir genom savunma sisteminin ihtimalini ortaya çıkarıyor.
Tarım ve Yaşam Bilimleri Fakültesinde moleküler biyoloji ve genetik profesörü olan Cedric Feschotte “Sonuçlar, insan genomunda geniş bir virüs yelpazesini engelleme potansiyeli olan bir protein deposu bulunduğunu gösteriyor” diyor. Evvelden Feschotte’nin laboratuvarında yüksek lisans öğrencisi olan ve artık Yale Üniversitesinde doktora sonrası araştırmacı misyonunu yürüten John Frank ise çalışmanın birinci muharriri.
İNSAN GENOMUNUN YAKLAŞIK YÜZDE 8’İNİ OLUŞTURUYOR
İçkaynaklı retrovirüsler, insan genomunun yaklaşık yüzde 8’ini oluşturuyor. Bu ölçü, protein kodlayan genleri meydana getiren DNA ölçüsünün en az dört katı. Retrovirüsler, RNA’larını konak bir hücreye sunuyor. Bu RNA sonrasında DNA’ya dönüştürülüyor ve konağın genomuyla bütünleşiyor. Akabinde ise hücre genetik talimatları takip ederek daha fazla virüs yapıyor.
Virüs, bu formda hücrenin transkripsiyonel işleyişini ele geçirerek kendini çoğaltıyor. Retrovirüsler genelde jenerasyondan nesile geçmeyen hücrelere bulaşıyor. Ancak kimileri yumurta yahut sperm üzere üreme hücrelerine bulaşıyor ve böylece retroviral DNA’nın ebeveynden çocuklara geçmesine; nihayetinde de konak genomunda kalıcı hale gelmesine kapı aralıyor.
Retrovirüslerin bir hücreye girmesi için virüsün zarf proteini, tıpkı bir kilit anahtarı üzere hücre yüzeyindeki bir almaca bağlanıyor. Bu şık, SARS-CoV-2 üzere belirli virüslerde çivi proteini olarak da biliniyor.